Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Η επιστροφή του Ανρί, το πέναλτυ του Λέτο και τα καμώματα του Καστίγιο

Έγιναν πολλά το τελευταίο αγωνιστικό τετραήμερο. Δεν ξέρεις από που να ξεκινήσεις. Από τους αγώνες των κυπέλλων Αγγλίας; Από τους αγώνες για το κύπελλο Hellas On-Line ή αλλιώς το κυπελλάκι της Ελλάδας (ναι, το έχουμε καταφέρει και αυτό, να υποβαθμίζουμε και το κύπελλο); Ή μήπως από την μεταγραφολογία που μας πλήττει τις τελευταίες μέρες (μεταγραφική περίοδος γαρ);

Θα ξεκινήσω με τα εγχώρια. Έγιναν λοιπόν πέντε αγώνες για το κύπελλο. Οι αγώνες αυτοί ήταν μονοί πράγμα που σημαίνει πως θα έπρεπε να βγει νικητής πάσει θυσία. Ο Ολυμπιακός και η Κέρκυρα είχαν εύκολο έργο και ξεπέρασαν με σχετική ευκολία το εμπόδιο των Θρασύβουλου και Δόξας Δράμας αντίστοιχα. Ο Αστέρας Τρίπολης απέκλεισε εμφατικά τον ΠΑΣ Γιάννενα του Αναστασόπουλου με τελικό σκορ 1-4. Η έκπληξη ήταν ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού από τον Πανιώνιο στη διαδικασία των πέναλτυ.

Είναι ανεύθυνο να πούμε πως φταίει ο Λέτο, που έχασε το πέναλτυ. Όπως είναι ηλίθιο να υποστηρίξουμε πως ο Σιδεράκης είναι ο Μπουφόν σε μικρογραφία, ένα πέναλτυ έπιασε, προς τι ο ντόρος; Ο Παναθηναϊκός δεν πληρώνει την ατυχία του, αλλά την κακή του εικόνα. Ήταν υποχρέωση των πρασίνων να "καθαρίσουν" από νωρίς το παιχνίδι, μόνο που εντός των αγωνιστικών γραμμών δεν υπήρχε ομάδα Παναθηναϊκός. Επιθετικά, η πλήρης ανυπαρξία. Ο Τοτσέ ήταν που ήταν βαρύς, μετά τον τραυματισμό δείχνει πως αγκομαχά. Το ίδιο ισχύει και για τον Κατσουράνη. Ο Λέτο ήταν πολύ μόνος και χωρίς άξιους συμπαραστάτες, μιας και οι Κουίνσι, Ζεκά διανύουν περίοδο ντεφορμαρίσματος.

Το θέμα είναι πως χωρίς τη τριπλέτα αυτή, ο ΠΑΟ είναι ανύπαρκτος δημιουργικά. Και το είδαμε αυτό και στο παιχνίδι με τη Κέρκυρα. Εκτός από τη τριπλέτα, είδαμε και έναν ανύπαρκτο Πετρόπουλο και έναν ακόμη πιο άφαντο Ρούντολφ. Ειδικά ο Ούγγρος διεκδικεί μαζί με Τοτσέ, Φέισα, Γέστε, το "χρυσό βατόμουρο" της σεζόν για τη πιο αποτυχημένη μεταγραφή του 2011-2012. Η μάλλον, χωράνε και κανά δυο ακόμη υποψήφιοι, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Για το αμυντικό μέρος δεν έχω να πω πολλά, ο Πανιώνιος δεν έκανε πολλά επιθετικά (κακώς), οπότε δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς, γι'αυτό το παιχνίδι τουλάχιστον, τους Μπιάρσμιρ, Σπυρόπουλο, Βύντρα.

Και πάμε τώρα στο τελευταίο παιχνίδι για το κύπελλο. Ατρόμητος-Άρης. Ήταν εκ προοιμίου αμφίρροπο παιχνίδι, με τους Περιστεριώτες να έχουν ένα ισχνό προβάδισμα κυρίως λόγω έδρας. Οι Θεσσαλονικείς προηγήθηκαν στο 46' με τέρμα του Καστίγιο, που σκόραρε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, στέλνωντας τον Μιχαλίτσο στα ουράνια (προσωρινός προπονητής). Αλλά οι πανηγυρισμοί κόπασαν στη συνέχεια. 1-1 από τον Φυτανίδη με κεφαλιά στο 78' (ευθύνη Βελλίδη), 2-1 με δράστη τον Μήτρογλου στο 90', που πριν πέντε λεπτά έχασε το άχαστο. Μέσα στα νεύρα του ο Καστίγιο, αφού έριξε τον Δημούτσο και αντίκρισε δεύτερη κίτρινη κάρτα, έριξε και μια "χλέπα" στον Σκόνδρα!

Το παιδί αυτό δεν είχε ποτέ του μυαλό, όση μπάλα ήξερε άλλο τόσο μυαλό του έλειπε. Γι'αυτό και δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει τη καριέρα που θα μπορούσε, γι'αυτό και βολόδερνε σε υποδεέστερς ομάδες της Ουκρανίας και στις ΗΠΑ. Είναι κρίμα από τη μία, μιας και έχει εξαιρετικά προσόντα όπως η ντρίπλα, τα τελειώματα και η ταχύτητα, όμως αν έχεις το κεφάλι σου πάνω από το μυαλό σου, αυτά παθαίνεις.

Πάμε τώρα στο νησί. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδισε με σκορ 2-3 τη μισητή Σίτυ. Οι παίκτες του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον κατάφεραν να κάνουν το 0-3 σε 2-3 (πρόκειται για κατόρθωμα), σε ένα παιχνίδι που η διαιτησία έπαιξε το ρόλο της. Ο Πολ Σκόουλς επέστρεψε για να συμμαζέψει τα του άξονα, μιας και οι Κάρικ, Άντερσον κρίνονται ανεπαρκής, ο Γκίγκς δεν μπορεί και να κόβει και να μοιράζει τη μπάλα και ο Κλέβερλι έχει χάσει όλη τη τρέχουσα σεζόν από αλλεπάλληλους τραυματισμούς. Μήπως, όμως, θα έπρεπε να γυρίσει και ο Φαν Ντερ Σαρ; Γιατί ο μεν Ντε Χέα λυγίζει στο βάρος της φανέλας, ο δε Λίντεγκααρντ δεν εμπνέει εμπιστοσύνη.

Το σημαντικότερο, όμως, γεγονός στο νησί είναι άλλο. Η ονειρεμένη επιστροφή του Τιερί (Τίτι) Ανρί στην Άρσεναλ, ομάδα στην οποία έδωσε και πήρε πολλά. Ο Βενγκέρ, απηυδυσμένος με το ταγάρι-μπετατζή Σαμάκ (δεν το πιστέυω πως παίζει μπάλα, δεν τον πάω ΚΑΘΟΛΟΥ) που για ακόμη ένα παιχνίδι ανάγκασε την Άρσεναλ να παίζει με αριθμητικό μειονέκτημα, έβαλε μέσα τον πρώην Γάλλο διεθνή. Το αποτέλεσμα; Γκολ αλά Ανρί, με όμορφο, καλοζυγισμένο, τεχνικό πλασεδάκι και στη συνέχεια μια απίστευτα όμορφη σκηνή με τον πανηγυρισμό του Τίτι.

Άρσεναλ δεν είμαι, ο Ανρί έχει κάτι που μου τη δίνει (το στυλ είναι, το ύφος του, δεν ξέρω), ωστόσο αναγνωρίζουμε όλοι τη προσφορά του και φυσικά την αδιαμφισβήτητη αξία του. Επίσης, ακόμη και αν δεν υποστηρίζεις τους κανονιέριδες, βλέποντας το πάθος με το οποίο πανηγύρισε το γκολ του αλλά και την αντίδραση του κόσμου, απλά ανατριχιάζεις. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο ξεχωριστό. Και όχι τα σάλια του Καστίγιο...

2 σχόλια:

  1. Εννοείται ότι ο Παναθηναϊκός δεν πληρώνει την ατυχία του. Όταν βλέπεις παίχτες να γελάνε την ώρα που συμπαίχτης εκτελεί πέναλτι (Κατσουράνης), όταν βλέπεις παίχτες, κατά την εκτέλεση πέναλτι, να γκρινιάζουν στον διαιτητή για το σημείο της βούλας, το χόρτο, τη λάσπη και το φεγγάρι, να μην προξενεί έκπληξη το άστοχο πέναλτι.

    Για τον Καστίγιο δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω. Ειλικρινά.

    Οι επιστροφές του Σκόουλς και του Ανρί δείχνουν την ανάγκη των προπονητών για εμπειρία, μυαλό και ικανότητες. Δείχνουν εμπιστοσύνη και αγαστή συνεργασία. Δεν είναι τυχαίες οι επιστροφές. Και ναι, και οι δυο είναι παιχταράδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Κάνθαρος
    Συμφωνώ απόλυτα. Και αυτό που έγινε στα πέναλτυ είναι ενδεικτικό του πόσο σοβαρά πήραν το παιχνίδι οι πράσινοι.

    Για τον Καστίγιο δεν χωρά περαιτέρω σχολιασμός. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά και προχωράς.

    Παικταράδες και οι δύο. Και πιστεύω πως θα προσφέρουν πολύ. Θα δούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή