Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Μορφές του Ποδοσφαίρου: Βασίλης Χατζηπαναγής

Και μετά από αρκετούς μήνες που διατηρώ τη στήλη "Μορφές του Ποδοσφαίρου", ήρθε η ώρα να φιλοξενηθεί και ένας συμπατριώτης μας! Ο κατά πολλούς, καλύτερος παίκτης που έχει δει ποτέ το ελληνικό πρωτάθλημα, ο Βασίλης Χατζηπαναγής, ήταν ένας από τους πιο προικισμένους ποδοσφαιριστές που έχει δει ποτέ η χώρα μας και το πρωτάθλημα της. Ίσως ο καλύτερος παίκτης σε όλη τη χώρα και συνάμα από τους πιο αδικημένους βάσει καριέρας...

Ο Βασίλης Χατζηπαναγής γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1956 στη Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης. Οι γονείς του ήταν και οι δύο Έλληνες, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει την πατρίδα προτου γεννηθεί ο γιος τους. Από μικρή ηλικία έδειξε την αγάπη του για το άθλημα και η πρώτη ομάδα που αγωνίστηκε ήταν η Δυναμό Τασκένδης, στην οποία και παρέμεινε μέχρι το 1972. Η Παχτακόρ Τασκένδης ανακάλυψε τον νεαρό τότε Χατζηπαναγή και αποφάσισε να πιστέψει στο ταλέντο του και να επενδύσει επάνω του.

Στη Παχτακόρ Τασκένδης παρέμεινε για τρεις αγωνιστικές περιόδους, μέχρι το 1975. Λόγω ιδιομορφιών στους κανόνες του πρωταθλήματος, ο Χατζηπαναγής έκανε αίτηση και πήρε τελικά Σοβιετικό διαβατήριο, προκειμένου να μπορέσει να αγωνιστεί με τα χρώματα της ομάδας. Πραγματοποίησε το επαγγελματικό του ντεμπούτο όντας μόλις 17 ετών. Αγωνιζόμενος σαν περιφερειακός επιθετικός (σαν τον Μαραντόνα), συμπλήρωσε στα τρία αυτά χρόνια 96 εμφανίσεις και πέτυχε περί τα 22 γκολ. Κέρδισε ένα πρωτάθλημα το 1972.

Το Δεκέμβρη του 1975 ο Ηρακλής φέρνει στην Ελλάδα τον 20 χρονο τότε Χατζηπαναγή. 7 Δεκεμβρίου αγωνίστηκε για πρώτη φορά με τη φανέλα του γηραιού και οι φίλαθλοι της ομάδας γέμισαν το γήπεδο της Βέροιας προκειμένου να θαυμάσουν από κοντά το ταλέντο που θεωρούνταν τότε ο "Βάσια". Αντίπαλος τότε ήταν ο Απόλλων Αθηνών (πλέον Απόλλων Σμύρνης).

Ο Χατζηπαναγής παρέμεινε στον γηραιό μέχρι το 1991 όταν και κρέμασε τα εξάταπα σε ηλικία 37 ετών. Με τη φανέλα του Ηρακλή αγωνίστηκε σε 281 παιχνίδια και σημείωσε 62 τέρματα. Στη τεράστια καριέρα του στον Ηρακλή ευτύχησε να πανηγυρίσει μόλις δύο τίτλους: Το κύπελλο Ελλάδος τη σεζόν 1975-1976 με αντίπαλο τον Ολυμπιακό σε έναν τελικό όπου ο τίτλος κρίθηκε στα πέναλτυ καθώς στη κανονική διάρκεια το σκόρ ήταν 2-2 και στη παράταση 4-4. Ο "Νουρέγεφ" πέτυχε δύο τέρματα και πραγματοποίησε εξαιρετική εμφάνιση. Το άλλο τρόπαιο ήταν το Βαλκανικό κύπελλο της αγωνιστικής περιόδου 1984-85.

Αν και προσέλκυσε τα βλέμματα μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων όπως η Άρσεναλ, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Λάτσιο, ο Χατζηπαναγής δεν έφυγε ποτέ από τη Θεσσαλονίκη και το Καυτατζόγλειο. Οι στενοί δεσμοί που είχε δημιουργήσει με τους φιλάθλους της ομάδας και το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με την ομάδα αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες για την μεταπήδηση του σε κάποιο άλλο πρωτάθλημα. Αυτό είναι κάτι που ο ίδιος θα άλλαζε αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο.

Λόγω ιδιομορφιών στους κανονισμούς, αλλά και επειδή είχε αγωνιστεί πρώτα με τα χαμηλότερα κλιμάκια της Σοβιετικής Ένωσης (είχε αγωνιστεί και στους Ολυμπιακούς), ο Χατζηπαναγής δεν κατάφερε ποτέ να αποτελέσει μέλος της εθνικής ομάδας της Ελλάδος. Πραγματοποίησε μόλις μία εμφάνιση και μετά δεν του επετράπη να ξαναγωνιστεί με τη γαλανόλευκη. Το 1999 σε ηλικία 45 ετών φόρεσε σε ένα φιλικό και πάλι τη φανέλα με το εθνόσημο, τιμής ένεκεν, για να τιμηθεί αυτός ο σπουδαίος αθλητής.

Μεγαλύτερη στιγμή της καριέρας του ήταν δίχως αμφιβολία η κλήση του στη Μεικτή Κόσμου. Αυτό έγινε το 1984 και αγωνίστηκε σε ένα φιλικό στις ΗΠΑ. Συμπαίκτες του ήταν, μεταξύ άλλων, οι Φράντς Μπεκενμπάουερ, Μάριο Κέμπες, Κέβιν Κίγκαν και ο επίσης Έλληνας και μεγάλος γκολτζής Θωμάς Μαύρος, που έκανε όνομα φορώντας στο στήθος τον δικέφαλο της ΑΕΚ. Ο Βάσια αγωνίστηκε σαν αλλαγή και μάγεψε την εξέδρα με τις περίτεχνες ενέργειες του.

Σαν ποδοσφαιριστής ήταν απλά καταπληκτικός. Ο τίτλος "ο Έλληνας Μαραντόνα" που του πιστώνεται δεν είναι τυχαίος. Ένας από τους μεγαλύτερους ντριμπλαδόρους που έχει δει γενικότερα το άθλημα, ήξερε να περνά τους αντίπαλους αμυντικούς με εκατό διαφορετικούς τρόπους. Απίστευτα τεχνικός παίκτης, έβλεπε γήπεδο, είχε φαρμακερό αριστερό πόδι, εκτελούσε με ευκολία κάθε στημένη φάση και ήταν ηγέτης, έπαιρνε την ομάδα από το χέρι. Επίσης, έμεινε γνωστός για τις απευθείας εκτελέσεις κόρνερ, έξι στον αριθμό. Το 2003 ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής της 50ετίας.

Χαρισματικός, σκόρερ, μάγος με τη μπάλα στα πόδια. Αν αγωνίζονταν στην εποχή μας, σίγουρα θα ήταν ανάμεσα στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τρομερά αδικημένος αθλητής που αξίζει περισσότερης αναγνώρισης, κυρίως στο εξωτερικό. Ένας Έλληνας με αργεντίνικα χαρίσματα, ντρίμπλα σε μικρό χώρο, δημιουργός και εκτελεστής. Είναι κρίμα που δεν τα έφερε έτσι η τύχη και δεν τον είδαμε να αγωνίζεται σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κλάμπ. Αλλά πάλι, τουλάχιστον κόσμησε και υπηρέτησε το ελληνικό ποδόσφαιρο όσο ελάχιστοι. Και αυτό το παραδέχονται όλοι οι Έλληνες...

Απολαύστε τον Βασίλη Χατζηπαναγή:  


4 σχόλια:

  1. Αδικημενος οχι απο αποψη αναγνωρισης, αλλα στο δικαιωμα να παει καπου καλυτερα. Μεγαλο μεριδιο, ισως και ολοκληρο, το εχει ο Ηρακλης, με ενα κακο συμβολαιο που του ειχε βαλει να υπογραψει. Εδω ειχε συμφωνησει με τον Ολυμπιακο σε ολα, με πολλα χρηματα για την εποχη αλλα ο Ηρακλης δεν τον αφησε.

    Μεγαλος παικτης, φοβερο ταλεντο και καλο παιδι, αλλα οπως φανηκε αβουλο στις αποφασεις του.

    Οταν θα μιλησεις και για ενα παιδι, που πετουσε με τη μπαλα στα ποδια, αν τον εβαζες τωρα να παιξει μπαλα, δεν θα καταλαβαινες τις διαφορετικες εποχες του ποδοσφαιρου. Οταν θα μιλησεις γι' αυτον που επαιξε στην μεικτη κοσμου πρωτος. Οταν θα μιλησεις γι' αυτον που κυκλοφορουσε στους δρομους με μια κοκκινη αλφα ρομεο, τον ηθελαν ολες οι γυναικες. Και εγραψε εκει που δεν πιανει μελανι τα φραγκα. Τοτε θα πουμε για το ποιος ειναι το καλυτερο 10αρι ολων των εποχων.

    Ξερεις, ειναι αυτος που του φερνει λιγο ο Τζωρτζ Μεστ, αλλα ατυχησε να γεννηθει σε αυτη την χωρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου φιλαράκι!

      Καταρχήν συγχαρητήρια για την τεράστια επιτυχία στο μπάσκετ. Είμαι σίγουρος πως τη πανηγύρισες και τη χάρηκες.

      Ο Χατζηπαναγής είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο που δεν τον ευνοούσε, αυτό είναι αλήθεια. Αδικημένος από αναγνώριση σε διεθνές επίπεδο πιο πολύ, όχι σε εγχώριο, σίγουρα όμως αδικημένος στο να πάει κάπου καλύτερα.

      "Οταν θα μιλησεις και για ενα παιδι, που πετουσε με τη μπαλα στα ποδια, αν τον εβαζες τωρα να παιξει μπαλα, δεν θα καταλαβαινες τις διαφορετικες εποχες του ποδοσφαιρου. Οταν θα μιλησεις γι' αυτον που επαιξε στην μεικτη κοσμου πρωτος. Οταν θα μιλησεις γι' αυτον που κυκλοφορουσε στους δρομους με μια κοκκινη αλφα ρομεο, τον ηθελαν ολες οι γυναικες. Και εγραψε εκει που δεν πιανει μελανι τα φραγκα. Τοτε θα πουμε για το ποιος ειναι το καλυτερο 10αρι ολων των εποχων.

      Ξερεις, ειναι αυτος που του φερνει λιγο ο Τζωρτζ Μεστ, αλλα ατυχησε να γεννηθει σε αυτη την χωρα."

      Εδώ σε έχασα λίγο για να είμαι ειλικρινής.

      Διαγραφή
  2. Για τον μεγαλο Γιωργο Δεληκαρη λεω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπουδαίος επίσης. Όπως και ο Δομάζος. Γενικότερα αυτή η συζήτηση περί του ποιος ήταν ο καλύτερος των καλύτερων είναι ατέρμονη και άσκοπη πλέον. Σε διαφορετικές εποχές έπαιξε ο καθένας, άλλες συνθήκες, άλλα τα χρήματα. Όπως και να'χει, τουλάχιστον έχουμε να λέμε πως παλιά βγάζαμε και κανέναν παικταρά. Τώρα να δω...

      Διαγραφή